Zo buiten, zo binnen…Dit zinnetje zet mij de laatste tijd vaker aan het denken. Zo buiten, zo binnen, zo binnen, zo buiten. Wat ik van binnen denk, voel en zie, is ook wat ik buiten mij denk, voel en zie. De manier hoe ik met mezelf omga, is ook de manier hoe ik met anderen omga. En omgekeerd.

Ben je hard tegen jezelf? Hoe oordeel jij dan over anderen? Hoe jij oordeelt over anderen is ook de manier hoe je onbewust over jezelf oordeelt. Zo kan ik tal van voorbeelden noemen van dingen die je in het dagelijkse leven tegenkomt, in feite een weerspiegeling is van jouw binnenkant. Hoe we met de aarde omgaan, de onachtzaamheid, zo gaan we ook met onszelf om.

Wat we momenteel om ons heen zien in de maatschappij, het oordelen, elkaar overschreeuwen, overtuigen met argumenten om ons eigen gelijk te halen, de vergaande polarisatie, kwantiteit boven kwaliteit, de boosheid van de minderheid, zegt meer iets over onze binnenkant. De prestatiemaatschappij, de rat race, materialisme, instant behoeftebevrediging, altijd maar druk en in de weer zijn met … wat eigenlijk? Met het verwerven van aanzien, status, macht, controle? Dit zijn symptomen voor het gericht zijn op de buitenkant. Dat helaas ten koste gaat van onze binnenkant. Het eenzijdig richten op economische groei, korte termijn denken in plaats van over generaties heen, zal een alsmaar grotere wissel trekken op de wereld. Niet alleen maatschappelijk, ecologisch, maar ook voor ieder individu.

Het midden

Vroeger, tijdens de verzuiling, was de gemeenschap hecht, hadden we de kerk die voor verbinding zorgde. De ontzuiling, economische welvaart en snelle technologische ontwikkelingen zijn tevens gepaard gegaan met een toename van individualisering, egocentrisme en vereenzaming. Nu moeten we zelf voor de verbinding zorgen. Maar we lijken alleen maar meer en verder van elkaar verwijderd te raken in oppervlakkigheden. Ik pleit er niet voor dat we terug moeten naar hoe het vroeger was, maar hoe kunnen we leren van onze eigen geschiedenis? Met het wegvallen van de staat, de kerk, de lokale gemeenschappen, is het “midden” weggevallen. De balans is weg. We zijn vervallen in oppervlakkige uiterlijkheden, ten koste van onszelf en de maatschappij. En moeten we op zoek naar een nieuw midden. En dat begint met het vinden van het midden in onszelf.

Diep van binnen zijn we allemaal hetzelfde, hebben we allemaal onze onzekerheid, een gevoel van niet goed genoeg te zijn, een gevoel van tekort schieten of tekort hebben. Iedereen draagt zijn eigen kruis (al dan niet bewust). Als je dat echt begrijpt en tot je door laat dringen, dan ontstaat er langzaam aan het inzicht dat degenen waar je het hardst over oordeelt, een stuk van jezelf weerspiegelt. 

Omdat de meeste van ons in de loop van het leven een muur om zichzelf hebben gebouwd, om de opgedane kwetsingen niet meer te hoeven voelen, kunnen we ons ook niet makkelijk meer laten raken door het verdriet en het lijden van anderen. Maar zodra je meer bewust wordt van je eigen oordelen en overtuigingen en je  jezelf meer ont-wikkelt, van alle lagen, muren, maskers, om meer bij je echte zelf te komen, je authentieke ik, om het midden in jezelf te vinden, dan krijgt ontwikkeling een andere betekenis. 

Groei

Ieder mens streeft al dan niet bewust naar groei. Geen groei, betekent achteruitgang. Maar groei in deze context, betekent dus niet meer kennis uit de “boeken” halen of materiele groei, maar meer kennis van jezelf. Je eigen patronen, belemmeringen, je angsten. Door het vluchten in het materialisme, het altijd maar bezig zijn, ruzie maken, het overschreeuwen van elkaar, vluchten we weg voor onszelf. Het is de uitdaging en zelfs de grootste verantwoordelijkheid voor ieder van ons, om onze grootste angsten aan te kijken, de moed te vinden, om juist dat te doen waar je het liefste voor wilt weghollen.

En juist daar, in het aankijken van jouw grootste angst, de angst voor de dood, voor de leegte, jouw fysieke of emotionele pijn, eenzaamheid, ontoereikendheid, een onvervuld verlangen, of welk ander spook in je hoofd dan ook, zit de bevrijding van jezelf. De bevrijding van je hart. Dan durf je weer te voelen, te ervaren, de mooie dingen maar ook de pijnlijke dingen toe te laten. Dat is mens zijn. Het dieper weten dat we allemaal gelijk zijn, dat we allemaal behoefte hebben om gezien te worden, gehoord te worden, waardevol te zijn, erbij te horen. Het licht en het donker in onszelf durven toe te laten. Zonder donker geen licht.

Stilte toelaten

Om dit proces toe te laten, moet je stil zijn. Moet je vertragen om tijd vrij te maken om te reflecteren op jezelf. Om eerlijk in de spiegel te durven kijken. Maar zolang we mee willen doen in de uiterlijkheden van de prestatie maatschappij, kwantiteit boven kwaliteit prefereren, en de stilte en de liefde niet durven toe te laten, stevenen we af op meer verdriet, pijn, leegte, ziekte, rampen, oorlogen. Als we niet leren van onze patronen uit het verleden, blijven de patronen zich herhalen, in  het klein en in het groot. In jezelf en buiten jezelf.

Laatst las ik een prachtige zin: “hoe kan je van je grootste uitdaging het mooiste maken dat je ooit is overkomen?” Durf je dit toe te laten? Ook wanneer je ziek bent, wanneer je lijdt, je depressief voelt, in een burn-out zit, relatieproblemen hebt, gedoe met je kinderen…Hoe kan de situatie waarmee jij je geconfronteerd ziet, zich transformeren tot het mooiste dat je ooit hebt meegemaakt? Daar zit innerlijke groei, de echte rijkdom.

Individuele verantwoordelijkheid

Dat is de verantwoordelijkheid voor ieder van ons, die vanuit de piramide van Maslow gezien, hoog in de piramide zitten. Daar zit jouw zingeving, van betekeniszijn. Door jouw licht te vinden, te gaan stralen en anderen de weg te wijzen, naar een mooiere samenleving. Door de ontwikkeling van jezelf, en het ware besef dat we echt allemaal gelijk zijn, man, vrouw, jong, oud, licht, gekleurd, christen, islamitisch, we zijn allemaal mens. Een ander zijn verdriet is jouw verdriet. Een ander zijn succes is jouw succes. Door te leren van elkaar, omdat we onszelf weerspiegelt zien in elkaar. Dan ga je empathisch en open luisteren naar de ander, vanuit echte interesse, dan kijk je door de oppervlakkige buitenkant heen, dan gaat het niet meer om de vorm, of om de kwantiteit, maar om de kwaliteit, de ware inhoud. 

Als jij eraan toe bent, om je angst aan te kijken, om patronen te doorbreken, omdat dit jouw weg is tot meer innerlijke vrijheid en om jouw missie te gaan leven en je hierbij hulp nodig hebt, neem dan gerust vrijblijvend contact met mij op.