Grenzen aangeven lastig?

Als jong meisje heb ik al vroeg geleerd om lief en aardig te zijn. Als een volwassene iets zegt, dan heb je daar naar te luisteren. Je kunt beter bescheiden zijn dan tegenspraak geven. Bovendien als oudste van de kinderen moest ik ook de verstandigste zijn. Ik vond het fijn om mijn moeder te ondersteunen en om een lieve en goede dochter te zijn. Hierdoor voelde ik mij gewaardeerd. Hoewel dit mooie kwaliteiten zijn, is dit, als we volwassen zijn, vaak ook een valkuil. Teveel voor anderen willen zorgen, altijd maar meegaan in de mening van anderen, jezelf wegcijferen, leert je niet om zelf na te denken over wat jij belangrijk vindt. Grenzen aangeven is dan lastig.

Vaak over je eigen grenzen heen gaan, een goed mens willen zijn, voortdurend afstemmen op de ander, iedereen tevreden willen houden, betekent dat je (onbewust) consessies doet dat ten koste van jezelf gaat, je authenticiteit. Het kan zijn dat je in de loop van de jaren een muur om je heen hebt opgebouwd om die “pijn” niet te hoeven voelen. Je zet een big smile op, terwijl je je van binnen niet zo voelt. Je vlucht in hard werken, sporten, eten, drinken, zorgen voor anderen of netflixen. Alles wat “te” is leidt ons af van het ongemak dat we op een dieper liggend niveau voelen. We hebben zoveel manieren geleerd om het ongemak maar niet te hoeven voelen.

Je zult nooit kunnen voldoen aan het een ander naar de zin te maken. Dat is hetzelfde als alsmaar de lat voor jezelf hoger te leggen.

Het kan heel waardevol zijn om contact te maken met dat onbestemde gevoel, dat gevoel van ongemak. In plaats van het weg te duwen er juist naar toe te durven bewegen. En vervolgens te voelen dat de grond niet onder je voeten wegzakt. Dat je gewoon blijft ademhalen. Daar in dat moment van bewust stil staan bij jezelf, zijn de waardevolste lessen en inzichten te leren.

Neem vrijblijvend contact op als je wilt leren hoe je van je valkuil een kracht kunt maken. Informeer ook naar de online mogelijkheden.