In mijn ervaringsjaar LIP dat ik momenteel volg, werd gezegd: “het mooiste geschenk dat je als ouder je kind kunt geven, is het leren verdragen van hun pijn”. Als ik kijk naar de opvoeding die ik mijn eigen kinderen heb gegeven, is dat ik een echte curling moeder ben (geweest – hoop ik ;-)). Ik maakte hun weg vrij.  Ik wilde hun behoeden voor alle pijn van het leven. Alle struggles die zij tegenkwamen wilde ik voor hun oplossen. Waarvan ik nu besef dat ik hun, hun eigen groei in feite ontnomen heb. Hun groei om klaar te zijn voor een volwassen leven.

Help ik ben een curling ouder

En ik zie het nog dagelijks om me heen. En helaas vooral moeders hebben hier last van. Moeders die het graag zó goed willen doen. Die zo graag die goede moeder willen zijn. En het misschien wel zo anders willen doen dan hun eigen moeder. Maar die hun eigen pijn daarin niet durven te verdragen van bijvoorbeeld het schuldig voelen dat je een slechte moeder bent – wat je niet bent – maar die dat schuldgevoel niet kunnen verdragen. En daarmee het lijden van hun eigen kind niet kunnen verdragen.

Moeders die het allerbeste voor hun kinderen wensen en daar heel ver in gaan. Dingen voor hun te regelen. Dingen voor hun op te lossen. Omdat ze het beste met hun kinderen voor hebben.

Maar als je heel eerlijk in de spiegel durft te kijken, gaat het om je eigen angst. Je eigen angst om wat er allemaal wel niet zou kunnen gebeuren met je kind, als jij loslaat, als jij de controle los gaat laten. Want als er dán iets gebeurt met je kind, is het jouw schuld, toch? Dan ben jij die slechte ouder.

Jouw angst geef je door

Het is deze angst die jij onder controle wilt houden. Het is deze angst die jij niet wil voelen. Waardoor jij met de allerbeste intenties, het beste voorhebt met je kind door hun hele leven te regelen. Door hun leven onder controle te houden. Maar wat je daarbij uit het oog verliest, is dat jij hun eigen ontwikkeling ontneemt. Dat je daarmee hun zelfvertrouwen ontneemt. Het vertrouwen dat ze op zichzelf kunnen bouwen en verlaten, ontneemt. Dat het juist leidt tot onzekerheid. Angst om te falen. Dat ze perfect moeten zijn, dat ze geen fouten mogen maken. En dat zijn allemaal juist de dingen die we nodig hebben om in het leven later wanneer ze volwassen zijn te kunnen leven.

Moed om in je eigen spiegel te kijken

Want als jij jouw kind het vertrouwen niet durft te geven dat ze zelf hun eigen problemen kunnen oplossen, welk signaal geef je hun dan? Dus lieve moeder, lieve vader, durf in je eigen spiegel te kijken. Durf naar je eigen onderliggende angst te kijken. Want dát is het grootste cadeau dat je jouw kind kunt geven. Wanneer jij werkt aan jouw eigen persoonlijke ontwikkeling. Wanneer jij jouw eigen drijfveren onder ogen durft te komen. Dan ga je stap voor stap als ouder in jouw eigen kracht staan. Waarbij je grenzen aangeeft en durft los te laten. Dat gaat met vallen en opstaan. Waarbij je zult doorschieten naar de ene kant en dan weer naar de andere kant. Wanneer jij jezelf toestaat om niet die perfecte ouder te zijn. Wanneer je gaat leren om op jezelf te vertrouwen als ouder. Jouw eigen stevigheid innemen. Jouw eigen plek innemen. Dát is het grootste cadeau dat je je kind kunt geven.

Jij geeft het voorbeeld

Want kinderen leren van ons. Wij zijn hun voorbeeld. Wanneer jij onzeker bent is dat waar je kind van leert. Door voor jou te zorgen, door jouw angsten over te nemen. Wanneer jij perfectie van jezelf verwacht is dat wat zij ook van zichzelf gaan verwachten. Waardoor ze op hun tenen gaan lopen, faalangst ontwikkelen, of andere onzekeheden en angsten. Wanneer jij als ouder denkt dat je alles alleen moet doen, dat je altijd sterk moet zijn, dan gaat je kind dat ook doen. Terwijl het soms krachtiger is om te durven leunen op een ander. Om hulp te vragen, om je kwetsbaarheid toe te laten.

Hulp nodig?

Dus lieve vader of moeder, wanneer je dit leest. En wanneer je denkt: “verrek hier zit een kern van waarheid in. Ik wil mijn kind helpen op een andere manier dan dat ik altijd gedaan heb”. Neem dan gerust contact met mij op.